De gemiste kans - Vitamine B12

vitamne b12Een aantal jaren terug werd ik ’s avonds bij een familielid geroepen, die niet alleen erge pijn aan zijn benen had, maar die ook niet meer op zijn benen kon staan, laat staan lopen. De dag erna duwde ik hem in een rolstoel in het ziekhuis richting de kamer van een neuroloog, waar zijn huisarts hem heen had verwezen.

De man nam een anamnese af en keek bedenkelijk. Hij nam al een voorschot op de uitslag van de onderzoeken die zouden volgen, door te zeggen dat het best mogelijk was dat er helemaal niets uit al die onderzoeken zou kunnen komen. De hele malle molen werd op de patiënt losgelaten inclusief scan, Rx, bloedonderzoek, jicht- en reumaonderzoek. Enkele weken later kreeg hij en via hem ook ik, te horen dat er geen aanwijsbare oorzaak was en dat de hoge dosis pijnstillers, die voorgeschreven waren, gewoon blijvend moesten worden gebruikt. Waar het zou eindigen wist hij niet. Mogelijk in een rolstoel permanent.

Ik was ergens verbijsterd dat men een patiënt zo afserveerde. Zelfs bij honden en katten probeer ik immers altijd te speuren naar een oplossing.

Ik had er slapeloze nachten van en liet me de anamnese nog eens door het hoofd gaan. Ik ging naar mijn studeerkamer, omdat ergens een belletje rinkelde. Had ik een deel van die verschijnselen niet recentelijk gelezen in een studie over vitamine B12. Na lang zoeken vond ik het artikel. Daags erna bestelde ik een paar boeken over B12. Verbijsterd was ik over wat ik las. B12 gebrek komt in Amerika bij 25% van de bevolking voor. In de jaren tachtig van de vorige eeuw kwamen huisartsen er achter dat heel veel klachten op te lossen waren door de patiënten extra vitamine B12 voor te schrijven. Omdat de farmaceutische industrie haar omzet aan symptoomonderdrukkende medicijnen daardoor drastisch zag teruglopen, begonnen ze een campagne waarbij iedere arts die zonder diagnose B12 voorschreef als een kwakzalver werd weggezet. Het gevolg laat zich raden. Geen arts die nog B12 durfde voor te schrijven. De klachten namen weer toe en de farmaceutische industrie maakte weer de voor hen normale winsten.

Al met al adviseerde ik mijn familielid om hoge dosis vitamine B12 te slikken. Zo gezegd, zo gedaan. Na een maand informeerde ik hoe het ging en kreeg te horen dat het allemaal niet hielp. Ik bezwoer hem vooral niet te stoppen. Twee maanden later zag ik hem met een zak voer van 15 kg voor zijn hond op de schouder in de kliniek. Hij liep al weer 2 uur met de hond en had nergens last van. Volgens hem kwam het niet van die tabletten. Die mening veranderde drastisch toen hij een aantal weken later weer dezelfde symptomen kreeg als eerder, nadat hij met de tabletten was gestopt. Nu, een aantal jaren later loopt hij nog steeds goed zonder pijnstillers, maar met B12.

B12 helpt ook bij geheugenproblemen en bepaalde vormen van vergeetachtigheid en dementie. Ik ging daarom hoge dosis vitamine B12 per injectie inzetten bij honden die neigden naar dementeren. Het gros van deze patiënten had flink baat bij deze aanpak. Sterker nog. Diverse mensen vroegen of het soms ook in tabletvorm te krijgen was, want de honden waren in de ogen van de eigenaren begonnen aan een tweede jeugd.

Inmiddels is de supplementtherapie met vitamine B12 in onze kliniek niet meer weg te slaan. Onze patiënten hebben in overgrote meerderheid veel baat bij de behandeling. Hun baasjes trouwens ook, omdat die bij de reformzaken vaak ook de B12 gaan halen en die met veel succes toepassen op zichzelf. Nu moet er even wel een aanvulling op deze informatie gegeven worden. Er is vitamine B12 en vitamine B12. Veel Vitamine B12 die bij de drogist te krijgen is, bevat zo’n 20 microgram vitamine B12. De B12 die we bij honden gebruiken en adviseren, bevat 3000 microgram. Dat is dus van een totaal andere orde. Vitamine B12 is een wateroplosbare vitamine en het te veel wordt uitgeplast. Heeft men twijfel en angst voor overdosering, dan is middels een bloedonderzoek de waarde in het bloed eenvoudig vast te stellen. Risico is er niet voor overdosering of men moet het heel bont maken.

De voordelen zijn echter zo overweldigend dat ik een ieder met vage klachten bij zijn huisdier zou willen adviseren bij zijn of haar dierenarts te vragen om een vitamine B12 spuit. Wijs de arts er daarbij wel op dat hij zich niet aan de belachelijke adviesdoseringen op het flesje houdt, want die zijn er op gebaseerd dat het vooral NIET moet werken. Vitamine B12 in de juiste dosering kan het verschil maken tussen een slome ouwe duikelaar van een hond of een levenslustige metgezel. De praktijk heeft het meermaals uitgewezen.

Veel succes.